Waarom passie de wereld verandert
Ze heeft haar kleding met zorg uitgekozen. Laarsjes met een hoge hak. Glanzende panty. Een lange rok, een nette blouse, bijpassend colbertjasje. Stijlvol zwart. Ze praat zoals ze gekleed is: rustig en duidelijk articulerend. Alleen de rode vlekken in haar hals verraden haar spanning.
Ze verdedigt haar master-thesis in de medische biologie
Wij, haar familie, zijn erbij. Papa, mama, zus en vriend zitten op de eerste rij. Opa, ooms, tantes, neven en nichten vullen de overige rijen, als trotse supporters. Ze is de eerste in de familie die afstudeert aan de universiteit.
Trots?
Nou en of! Ze doet het zó goed. Vol vuur vertelt ze over haar leven in Canada. Over de kou en de uitgestrektheid van het land, over de problemen die dit oplevert voor de zorg. Een bezoek aan de huisarts neemt al snel drie tot vier uur in beslag. Dat is niet handig als je wekelijks op controle moet voor diabetes of chronische bronchitis. Daarom onderzoekt ze mogelijke alternatieven. Kan de arts bij de patiënt komen? Kan de patiënt zichzelf injecteren? Kan de patiënt meetinstrumenten krijgen om zelf zijn waardes te meten en naar de behandelend arts te sturen?
De presentatie verloopt vlekkeloos
Mijn nicht is goed voorbereid. Met foto’s, filmpjes en statistieken neemt ze ons mee in haar verhaal. De zaal is muisstil. Links voor mij zitten de beoordelaars druk te schrijven. Aan de andere kant van de eerste rij, direct naast haar zus, kijken haar scriptiebegeleiders glimlachend toe.
Na afloop is het tijd voor felicitaties?
Nou, dat is te vroeg gejuicht. Na de presentatie komt het vragenrondje. Eerst mogen de familieleden. We vragen naar andere mogelijkheden voor thuiszorg, we vragen naar technologische ontwikkelingen. Met het grootste gemak duikt ze de diepte in. Ze vertelt over de mobiele eenheden die het Canadese platteland afrijden en over robots die metingen doen. Kansen te over.
Dan krijgen de beoordelaars het woord
De eerste beoordelaar vraagt naar haar gebruikte meetmethodes. De tweede vraag gaat hierop door, net als de derde en de vierde. De sfeer in de zaal verandert. Zo ontspannen en gezellig als de middag begon, zo ongemakkelijk is het nu. Het spervuur van kritische vragen slaat kleine deukjes in het zelfvertrouwen van mijn nicht. Op een zeker moment valt ze zelfs even stil. Haar begeleidster redt de situatie door de examinator te wijzen op het onderwerp van gesprek: het innoveren van de zorg. Twintig lange minuten later beëindigt de hoofdbeoordelaar het verhoor en trekt de commissie zich terug voor het eindoordeel.
Waarom zouden de examinatoren voor deze aanpak kiezen?
Niet om haar te pesten, dat is duidelijk. Dit is gewoon de norm. Een scriptie hóór je te verdedigen: pas als zij de tegenwerpingen kan weerstaan, is ze geslaagd. Maar deze aanpak gaat wel ten koste van haar plezier. Door de focus te leggen op de onderzoeksmethoden, verdwijnt de aandacht voor de creatieve oplossingen die zij aandraagt. Ik word er een beetje verdrietig van. De wetenschap heeft toch als doel de wereld mooier te maken? Daar heb je vooral bevlogenheid voor nodig. Zonder nieuwe ideeën, zonder sprankeling en ondernemersgeest komt er niets van de grond. Vragen brengen een gesprek op gang, maar kritiek slaat de dialoog en het enthousiasme dood.
Wil je geen blog missen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief.
<