Hoe overleef je een eigenwijze sporter?
‘Heb je blessures of zo? Het valt me op dat je mijn aanwijzingen niet opvolgt.’
‘Oh sorry! Heb je last van mij?’
‘Eigenlijk wel. Misschien kun je beter gaan fitnessen als je liever je eigen programma volgt.’
Het gesprek stokt.
Peter loopt naar de muziekinstallatie, Esther haast zich de zaal uit.
Ik denk niet dat Esther nog terugkomt in Peters lessen.
Wat had Peter dan moeten doen?
Het makkelijkst is natuurlijk om niks te zeggen. Maar dat trekt hij niet meer. Hij heeft last van Esthers eigenwijsheid. Hij denkt dat ze hem niet vertrouwt: waarom zou ze anders de oefeningen aanpassen? Ze legt de barbell niet in haar nek, maar ze squat met losse schijven. Ze doet niet mee met zijn tempoversnellingen, ze beweegt in een constant ritme. Ze weigert de halterstang te verzwaren, ook al dringt hij daar meerdere keren op aan. Zo kan hij nog wel even doorgaan. Met elke les neemt zijn irritatie toe.
Dan is het toch goed dat hij haar aanspreekt?
Peter heeft maar één doel voor ogen: hij wil dat Esther stopt met rebelleren. En als dat betekent dat ze niet meer terugkomt, dan is dat maar zo.
Maar erg klantvriendelijk is dat natuurlijk niet.
Hij zou ook met haar in gesprek kunnen gaan: ‘Esther, ik zie dat je de oefeningen aanpast. Heb je ergens last van, kan ik je misschien helpen?’ Als Esther vertelt dat ze schouderklachten heeft, en dat de fysio haar heeft aangeraden om langzaam te bewegen, begrijpt hij wat er speelt. De kans is groot dat Peter na deze uitleg een stuk milder gestemd is.
Maar is het conflict dan opgelost?
Esthers gedrag is het probleem niet. Ze staat op één vierkante meter, ze loopt niemand voor de voeten en ze kletst niet met haar buurvrouw. Het échte probleem is Peters onzekerheid. Hij laat zijn humeur bepalen door zijn deelnemers.
In zijn boek Nonviolent Communication legt Marshall Rosenberg uit dat je zelf verantwoordelijk bent voor je gevoelens. Jouw interpretatie van de wereld om je heen bepaalt wat je voelt – niet de buitenwereld an sich.
Dat snap ik niet, hoor
Als je een negatieve boodschap hoort, kun je op vier manieren reageren:
- Je geeft de ander gelijk
Peter denkt dat Esther hem geen goede docent vindt. Hij begint aan zichzelf te twijfelen.
- Je wordt boos op de ander
Peter vindt Esther eigenwijs. Hij tolereert haar gedrag niet langer.
- Je zwijgt
Peter wordt er stil van. Pas na afloop van de les ontdekt hij wat hem dwars zit.
- Je leeft je in in de ander
Peter ziet dat Esther worstelt. Hij gaat met haar in gesprek en vraagt wat ze nodig heeft.
Kritiek is nooit leuk. De eerste reactie is altijd emotioneel: je bent boos of verdrietig. Die emoties kapen je gedrag. Je bent zó met jezelf bezig, dat je helemaal geen aandacht hebt voor de ander. Je wilt een oplossing die goed is voor jóu. En in dat kader is het heel begrijpelijk dat Peter wil dat Esther vertrekt.
Is compassion, oftewel vriendelijkheid, de oplossing?
Inderdaad. Ga maar na: als Peter wat afstand neemt, komen zijn emoties tot bedaren. Hij ziet Esther weer als mens. Hij probeert zich in haar te verplaatsen. De vragen die hij stelt zijn niet langer sturend, maar open en geïnteresseerd.
Esther voelt dat feilloos aan. Ze vertelt haar verhaal en als ze klaar is, vraagt ze: ‘Vind je het vervelend dat ik je oefeningen aanpas?’ Nu mag híj zijn zegje doen. En als hij wil, kan hij voorwaarden stellen aan haar gedrag. Esther is per slot van rekening te gast in zíjn les.
Lesgeven is geen éénrichtingsverkeer. Het is een kwestie van geven en nemen. Als je je vriendelijk opstelt, vind je die balans vanzelf.
En nu?
Wil je graag constructief samenwerken met je deelnemers, maar vind je het lastig om duidelijk én vriendelijk te zijn? Neem dan contact op. Na één privé les compassionate coaching ben je in staat een ontspannen sfeer neer te zetten, waar je sporters én jij je goed bij voelen.
Wil je de nieuwsbrief in je mailbox? Schrijf je in.
<
