Hoe maak je trainen leuk – zodat zelfs Jolanda zich in het zweet werkt
Ze zit rechtop in haar stoel en ze houdt haar nek met twee handen vast. Moeizaam staat ze op.
‘Goedemorgen Jolanda, hoe is het met je?’
‘Ach, ik ben niks waard sinds die training van afgelopen donderdag. Alles doet pijn.’
Jolanda heeft een nekhernia. Het liefst wil ze geopereerd worden, maar de neuroloog zegt dat dat niet kan. Ze moet ze oefenen, en daarvoor is ze bij jou.
‘Dit gaat niet werken hoor. Kun je me niet masseren, daar knap ik altijd van op.’
Inwendig zucht je. Hoe krijg je Jolanda in beweging, zonder haar onder druk te zetten?
Over dit thema schrijf ik iedere twee weken een blog.
Voor wie zijn je blogs?
Voor alle fysiotherapeuten, sportdocenten, personal trainers, bewegingsagogen, psychomotorische therapeuten, en gymleraren die balen als ze mensen zien afhaken. Ze willen dat hun cliënten groeien, óók de onsportieve.
Waar gaan ze over?
Over trainen binnen de pijngrens en over coachen zonder kritiek te geven. Ik laat je zien dat no pain, no gain een achterhaald concept is. En ik leer je hoe deelnemers intrinsieke motivatie opbouwen.
Nou, nou. Dat klinkt alsof ik opnieuw moet leren doceren
Zie compassionate coaching als een verdieping van je didactische kwaliteiten. Je krijgt mensen al in beweging, maar nu wil je méér. Ik laat je zien hoe je de liefde voor bewegen aanwakkert, juist bij cliënten die er een hekel aan hebben.
Is compassionate coaching hetzelfde als positief coachen?
Nee. Een positieve coach staat boven zijn patiënt of sporter. Hij beoordeelt de prestaties en hij zegt hoe het beter kan – alleen verpakt hij die feedback in een positief jasje. Hij gebruikt complimenten in plaats van kritiek.
Een compassionate coach staat naast zijn cliënten. Hij oordeelt niet, hij kijkt alleen en hij benoemt wat hij ziet. Zo maakt hij de ander bewust van zijn lichaam.
Ga je beter bewegen dan, als je lichaamsbewust bent?
Ja. Je lichaam is in staat om bewegingen zelfstandig te coördineren. Denk je na als je een trap oploopt, een vlieg doodslaat of je laptop openklapt? Nee, je doet het gewoon – je lichaam weet hoe het moet. Als je gaat nádenken over het doorslikken van je boterham, verslik je je zeker.
Compassionate coaching neemt het autonome, zelfregulerende vermogen van het lichaam als uitgangspunt. De coach heeft een hands-off mentaliteit: hij geeft zijn cliënt de regie, en hij helpt hem zijn lichaam beter te leren kennen.
En waarom mag trainen geen pijn doen?
Omdat je cliënt daar stress van krijgt. Onbewust spant hij meer spieren aan dan hij nodig heeft. Zijn bewegingen worden stroperig, het is alsof hij zwemt met kleren aan. Geef hem liever een gevoel van triomf: hé, dit kan ik, yes! Bewegen gaat dan een stuk gemakkelijker. Jij vond Engels op school toch ook leuker dan wiskunde, omdat je er goed in was?
Hoe komt het dat dit thema jou zo bezig houdt?
Lang geleden deed ik mee aan de body workout van Anita. Ik was aan het opdrukken toen ze naar me toekwam en door haar microfoon schreeuwde: ‘Is dat alles wat je in huis hebt? Dat kan díeper!’ Ik weet nog dat ik dacht dat bepaal ik zelf wel. Sindsdien heb ik altijd naar manieren gezocht om deelnemers eigen regie te geven. Niemand vindt het leuk om gecommandeerd te worden, daar ben ik van overtuigd.
Kortom
Wil je leren hoe je trainen leuk maakt voor de ander? Meld je aan voor de nieuwsbrief en mis geen blog.
<
