Hoe bewaar je je rust bij een patiënt met een complex probleem? (over zelfcompassie en body awareness)
‘Ik heb al jaren pijn in mijn rechter schouder. En ik heb meerdere therapeuten bezocht. Zonder resultaat. Denk je dat jíj me kunt helpen?’
Joyce kijkt je hoopvol aan.
Je voelt een druk op je borst. Je schouders kruipen omhoog. Natuurlijk wil je Joyce helpen. Maar kún je dat ook?
Niet alleen patiënten zijn bang. Ook jij hebt te maken met twijfels en onzekerheden.
Zelfcompassie helpt je te ontspannen.
Zelfcompassie?
Compassie is je vermogen om het lijden van de ander te herkennen en te verzachten. Het heeft drie componenten: opmerkzaamheid, vriendelijkheid en relativeringsvermogen.
Als je jezelf compassie geeft, herken je je eigen lijden. Je merkt dat je onzeker, boos of ongerust bent. Je voelt het in je lijf. Je bent boos en je wéét dat je boos bent. Dat bewust zijn geeft ruimte. Het werkt kalmerend.
Maar waarom zou ik kalm willen zijn?
Als je relaxed bent, heb je meer oog voor de mensen om je heen. Je hoort de ongerustheid in Joyce’ stem. Je voelt dat ze je niet alles vertelt. Je ziet hoe ze haar rechter arm ondersteunt. Kortom, je bent alert en open. Dat geeft Joyce vertrouwen. Ze voelt zich gezien en gehoord. Jullie zijn in contact.
Dus als ik me ontspan, dan ben ik een betere therapeut?
Als je je goed voelt, ben je altijd op je best. Of je nu werkt, sport, een blog schrijft of met je moeder belt. Daarom is het jammer dat we vaak weinig aandacht besteden aan onze gemoedstoestand. Je bent vooral bezig om het anderen naar de zin te maken. Maar als je je eigen behoeften negeert, gaat dat ten koste van je goede humeur. Je raakt geïrriteerd, mopperig en onrustig. En dan gaat de stem in je hoofd steeds harder praten. Je blikveld vernauwt zich, je trekt je terug, je voelt je alleen.
Je bent niet meer in de mood om een ander te helpen.
Zeg je nou dat ik altijd vrolijk, gezellig en ontspannen moet zijn?
Nee, ik zeg dat je stemming invloed heeft op de interactie met je patiënten. Natuurlijk ben je soms onzeker, chagrijnig of heb je gewoon geen zin. Maar hoe eerder je irritatie verdwijnt, hoe sneller je er weer voor je patiënten kunt zijn.
Met zelfcompassie geef je je humeur een zwiep in de goede richting. Je krijgt invloed op je stemming. En dat geeft je ongelooflijk veel power.
My fulltime job is managing my mind
Elizabeth Gilbert
Kan ik zelfcompassie leren?
Ja. Word je bewust van je lichaam. Je lijf weerspiegelt je humeur namelijk perfect. Je verkrampt als je stemming daalt. Je ontspant als je voelt wat je doet. Probeer het maar. Voel je schouders terwijl je dit blog leest. Merk je dat hun positie meteen verandert?
Je kunt ook op een andere manier insteken en je richten op je zelfspraak. Wil je graag leren om vriendelijker met jezelf te praten? Koop dan Kristin Neffs boeken en kijk naar haar Ted-talk.
Ben je fysiotherapeut en wil je vooral in staat zijn om je rust te bewaren bij je patiënten? Dan is de opleiding compassionate coaching misschien iets voor jou. Je traint eerst je eigen body awareness voordat je je patiënten bewust maakt van hun lichaam. Het is net als met piano spelen: je moet het zelf kunnen om het een ander te leren.
En lukt jou dat dan altijd?
Was dat maar waar. Eerder deze week nog verlies ik mijn rust tijdens het praktische gedeelte van een workshop. Zodra ik zie dat een paar mensen ongeduldig worden, gaan mijn gedachten met me aan de haal. Leg ik het wel goed uit? Wat als ze het saai vinden? Moet ik mijn programma aanpassen? Ik schiet in survival-modus en verlies het contact met de groep. Ik zit in mijn hoofd.
Ik word me pas bewust van mijn onrust als ik merk dat ik mijn vuisten bal. Het brengt me terug in het hier en nu: wat is er aan de hand? Ik vraag de deelnemers hoe het met ze gaat, en dan blijkt dat sommige mensen gewoon moe zijn. We lassen een pauze in.
Body awareness is een geweldige manier om je onrustige gedachten een halt toe te roepen. Je neemt afstand en je ziet ineens nieuwe mogelijkheden. Het is de basis van zelfcompassie.
Dus
Zelfcompassie is een essentieel onderdeel van compassionate coaching. Je kunt niet vriendelijk, zorgzaam en betrokken zijn bij je patiënt als je je ondertussen afvraagt of je het wel goed doet. Je zelfspraak staat het contact in de weg.
Compassie voor anderen en zelfcompassie zijn twee kanten van dezelfde medaille. Als je je eigen behoeften negeert, word je zó onrustig dat je niet meer openstaat voor de ander. Zonder zelfcompassie verdwijnt je empathie voor de ander. Je loopt leeg.
PS
Alain Clark heeft een nummer gemaakt over gemoedsrust. Ik vind het prachtig.
Wil je het blog in je mailbox? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief
<
